Mój Tatuś...

Miał taki błysk w oczach.Dobrze było wiadomo kiedy jest szczęśliwy,kiedy zmęczony,kiedy zdenerwowany.Zawsze mówił co myśli,nawet jeśli nie było to poprawne "politycznie".Potrafił dać mi poczucie bezpieczeństwa,takie wrażenie,że za mną stoi i w razie czego pomoże.Cenił ludzi mądrych,otwartych,ambitnych.Sam był taki właśnie...Szukałam wielokrotnie jego dłoni i kiedy ją odnajdywałam sprawiał,że czułam się na tyle silna,że dalej szłam już sama.Wymagał ode mnie dużo,ale zauważał najmniejsze cenne wartości,i był dumny...Brak mi Ciebie Tatusiu...Już rok jak odszedłeś.

Co jeszcze czeka za rogiem?

Wydarzenia ostatnich kilku dni wytrąciły mnie z równowagi.Nikt nigdy nie przewidziałby takiego scenariusza nawet najbardziej szalony "oskarowy"scenarzysta nie wpadłby na taki absurdalny pomysł.Mało było,że mój czy nie mój(jakkolwiek)prezydent z żoną giną w katastrofie pod Smoleńskiem,w drodze na rocznicę "Katyńską"musiała jeszcze chmura pyłu wulkanicznego utrudnić dotrzeć delegacjom z całego świata na uroczystości pogrzebowe na Wawelu.Czy to może znaki jakieś?Ale który to znak?Tragiczna śmierć pary prezydenckiej w otoczeniu świty?Czy wybuch wulkanu który odzywa się raz na dwieście lat?Co jeszcze może się wydarzyć?Chyba lepiej się przygotować.Może trzeba rozpisać konkurs przewidywania dziwacznych zdarzeń i opracować procedury postępowania w razie co.Gdy patrzę teraz na tłumy na placu Piłsudskiego,na zbolałe twarze rodzin,na rabina Schudricha jakby zagubionego w tłumie delegacji,wolałabym żeby już było po tym pogrzebie na Wawelu.Chyba wielu też tak myśli...Rozglądajmy się na boki,ostrożniej,wolniej,spokojniej,nie kuśmy losu.Tylko czy to coś pomoże?

To piękne zdjęcie znalazłam na www.foto.forum.gazeta.pl
Są inne,równie piękne.